در ژرفای تاریخ، آن‌گاه که نام ایران بر پیشانی کوه‌ها حک شده و در رگ‌های رودها جاری است، مردانی از جان گذشتند تا سرزمینی که با عشق و ایمان بنا شده بود، با خونشان قداست یابد. امروز، در باغ فردوس کرمانشاه، نمادی از رشادت و فداکاری رخ می‌نماید؛ کلاه یک سرباز، آرام‌گرفته بر سطح آرامستان، اما برخاسته در حافظه‌ی یک ملت.

کلاهی که روزی بر سر دلاوری از تبار ایران‌زمین بود، امروز بر آن گل شقایق روییده است؛ گویی که طبیعت نیز به احترام خون‌هایی که بر این خاک ریخته شد، در برابر آن سر فرود آورده است. این اثر ماندگار، نه‌فقط پاره‌ای از سنگ و آهن، که کتابی خاموش اما پرشکوه از روایت دلاوری‌هاست.

کلاه سرباز؛ سایه‌ای بر سر تاریخ

«چو ایران نباشد، تن من مباد»

این خاک، زادگاه مردانی است که به خاک پیوستند، نه برای در آن خفتن، که برای بر آن ایستادن. این کلاه، نه نمادی بی‌جان، که نشانی از شهامت و جانبازی است. آنکه روزی در میدان آتش و گلوله، شجاعانه ایستاد تا دشمن را از دروازه‌های این وطن دور نگه دارد، امروز نیز با همان شکوه، در سکوتی بلیغ، بر بلندای تاریخ ایستاده است. گل شقایق، که از این کلاه روییده، همان آتش دل‌های سوخته‌ی مادران است، همان خونِ سرخ جوانانی که به پای این خاک ریخته شد.

حماسه‌ای که در سنگ نخواهد گنجید

سنگ و آهن زبان ندارند، اما حافظان رازهای سترگ‌اند؛ این کلاه حدیث مردانی را بازگو می‌کند که خورشید را به تماشا ایستادند و اجازه ندادند شب، خانه‌های مردم این دیار را به تیرگی بکشاند. اگر امروز ما در خیابان‌های شهر، آسوده گام برمی‌داریم، از برکت گام‌هایی است که آنان در میدان نبرد برداشتند، از فریادهایی است که در دل کوه‌ها پیچید و خاموش نشد.

«دل داده‌ام بر باد، بر هرچه باداباد» (سهراب سپهری)

این کلاه، بر سری بود که اندیشه‌ای جز سربلندی وطن نداشت. سری که در برابر ظلم، خم نشد و دل به طوفان سپرد تا دژی استوار برای دیگران باشد. از عاشقان گفتن، آسان نیست؛ آنان که در گمنامی زیستند، اما در حافظه‌ی تاریخ جاودانه شدند.

نام شما زنده است

ای سربازان بی‌ادعا! ما میراث‌داران شجاعت شماییم. هنوز قصه‌ی فداکاری‌تان در کوچه‌پس‌کوچه‌های شهر، در سرودهای مدرسه‌ها و در نجواهای مادرانی که چشم‌انتظار بازگشت فرزندانشان ماندند، جاری است. شما را از یاد نخواهیم برد، چراکه:

«ما را به غیر عشق تو، در سر هوایی نیست» (حافظ)

و این کلاه سرباز، با شقایق‌های روییده بر آن، تنها یک نشانه نیست؛ نشانه‌ای از غیرت، ایمان، مردانگی و جاودانگی. برف‌ها خواهند آمد و خواهند رفت، برگ‌ها خواهند لرزید، اما سایه‌ی شما از سر این سرزمین کم نخواهد شد.

سرباز! در دل خاک آرام بگیر، ما بیداریم. و این کلاه، که امروز در آرامستان‌ها به نشانه‌ای از غیرت و جاودانگی تبدیل شده، تنها یک یادمان نیست؛ بلکه جلوه‌ای از خوش‌سلیقگی سازمان آرامستان‌ها در پاسداشت حماسه‌ی شماست.

✍ فردین لطفی

@Aramestan_Kermanshah
👇👇👇👇👇